تا همین دو سه سال گذشته، تصور نمی‌کردم تا چه اندازه میزان اشتباهات املایی بین مردم، حتی بین قشر تحصیل‌کرده، بالاست. این موضوع با اشتباهات تایپی فرق دارد. اشتباه املایی اشتباهی است که فرد همیشه فکر می‌کند "آدم قُد" درست است به جای "آدم غُد". یا ایده‌ای ندارد که "قسر دررفتن" درست است یا "قصر دررفتن". تا این‌جا خیلی هم انتظار نمی‌رود که درصد بالایی از مردم املای درست این کلمات را بدانند، اما موضوع جدی‌تر از این‌هاست.
وبلاگی را چند سالی‌ست می‌خوانم. لحن ملایم و منطقی نویسنده‌اش را بسیار دوست دارم، به خصوص نقدهایش بر کتاب‌های تازه انتشار
یافته. یادم می‌آید یک بار برای چند روزی وبلاگش را نخواندم، تنها به خاطر این‌که "حاضر" را "حاظر" نوشته بود. درست است که من هرگز نوشته خوبی نداشته‌ام، اما معنی‌اش این نیست که عدم توانایی من در نوشتن ذوق‌ام را هم کور کرده باشد. این غلط املایی، از نویسنده‌ای با آن دقت و سواد به طرز عجیبی برایم ناامیدکننده بود. بعد از گذشت چند روز با این توجیه که وبلاگ است دیگر، حالت رسمی ندارد، با وبلاگ مذکور آشتی کردم. بعد از چند ماه دوباره همین اشتباه تکرار شد؛ آن‌هم نه در مورد کلمه‌ای دیگر، بلکه باز هم در مورد کلمه‌ی حاضر.
به این‌ها اضافه کنید نزدیک‌ترین دوستت را، که به تازگی وبلاگ می‌نویسد و وبلاگ بسیار مفید و حرفه‌ایش سرشار است از غلط‍‌های املایی، نگارشی و انتخاب غیرمتعارف کلمات!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر